Welkom op de website van Hans Vervoort

Hans Vervoort: Biografie

Hans Vervoort werd op 22 april 1939 geboren in Magelang (Indonesië) als zoon van een KNIL-militair. Zijn eerste jeugdherinneringen deed hij op in een Japans interneringskamp. Na de oorlog woonde het gezin in Makassar en Soerabaja. Toen in 1949 de souvereiniteitsoverdracht plaats vond werd vader Vervoort lid van de Nederlandse Militaire Missie die kennis overdroeg (in zijn geval op administratief gebied) aan het Indonesische Leger. Daardoor kwam het gezin pas geruime tijd na de grote uittocht uit Indonesië in 1953 naar Nederland, waar Hans in Amsterdam zijn zevende school bezocht (het Ignatius College) en daar de HBS afmaakte.

Hans jongeman Hij werkte vervolgens ruim twee jaar als assistent-accountant, vervulde zijn dienstplicht en ondernam een poging tot een wereldreis, die echter al bij de eerste heuvels in Noord-Frankrijk strandde. De Solex begaf het en de schriftelijke cursus autogeen lassen die hij bij zich had om onderweg in zijn onderhoud te voorzien, zat nog ongelezen in de envelop. Als een lange donkere tunnel heeft hij later deze jaren beschreven, de heimwee naar Indonesië overheerste alles.

In 1961 kwam hij mismoedig en bij toeval in het marktonderzoek terecht, destijds een piepjong vak. Schrijven was altijd al zijn grote passie geweest, en met cijfers omgaan kon hij goed. Die combinatie maakte hem heel geschikt voor het opzetten, interpreteren en rapporteren van opinie-onderzoeken. De studie andragogie, die hij overigens in 1970 na het kandidaatsexamen afbrak (te druk met gezin, werk en schrijven), voegde de benodigde psychologische en sociologische kennis toe. En hij leerde veel van Hans Faverey, destijds nog een ongepubliceerd dichter en als projectleider werkzaam bij dat marktonderzoekbureau, het NIMM. In die periode kwam ook de donkere tunnel tot een eind toen hij in 1963 Maja Indorf ontmoette, een Indisch meisje dat psychologie studeerde. Een jaar na hun kennismaking trouwden ze. Ze kregen twee zoons (zij maakten en onderhouden nu deze website).

Toen in 1967 het bureau waar hij werkte in financiële problemen kwam en ontslag dreigde, richtte Hans Vervoort met drie collega's een eigen markt- en opinieonderzoek-bureau op: Inter/View. Dat bureau werd van meet af aan een veel groter succes dan ze verwacht of nodig hadden en dat kwam Hans eigenlijk slecht uit. Eind 1966 was hij na enkele inzendingen redacteur geworden van het sinds 1890 roemruchte literaire studentenblad Propria Cures. Hij schreef al vanaf zijn veertiende, twijfelde altijd over de kwaliteit, stuurde op hoop van zegen een paar teksten in. En nu Propria Cures hem het podium bood om als schrijver voor den dag te komen moest hij al na een jaar afhaken. Want het bedrijf werd overspoeld met werk. Toch bleef hij nog wel publiceren. Stukjes op de achterpagina van de Nieuwe Linie, een aantal columns in Vrij Nederland, en recensies in NRC, Het Parool en Vrij Nederland.

Op verzoek van de jonge uitgeverij Thomas Rap maakte hij samen met Gerrit Heijmenberg in 1970 het Klein Nederlands Soldatenboek (eerder aangekondigd als Groot Nederlands Soldatenboek). En in hetzelfde jaar verscheen Kleine Stukjes om te Lezen, een bundel van de korte en zeer korte verhalen die hij in Propria Cures had gepubliceerd. Toen dat blad in 1970 in problemen kwam omdat de studentenvereniging ASVA het collectief abonnement opzegde, behoorde Hans Vervoort (met o.a. Rogier Proper en Kees Winkler) tot de initiatiefnemers van het oprichten van de Stichting Propria Cures, die sindsdien het blad uitgeeft. In dat jaar werd hij zelfs voor de tweede keer redacteur, een unicum in de geschiedenis van dit eigengereide blad. Drukke werkzaamheden als mededirecteur van een succesvol bureau, een studie, een gezin met kinderen, de schrijverij (een verhalenbundel in 1973 en een roman in 1974), het vergde na enkele jaren z'n tol. Hans Vervoort kreeg last van psychosomatische kwalen en besloot Inter/View te verlaten. Er waren inmiddels jonge projectleiders zoals Maurice de Hond die het vak prima beheersten.

In 1974 vertrok hij met vrouw en kinderen voor een lange vakantie naar Indonesië. Deze sentimental journey bevrijdde hem definitief van zijn heimwee: het Indonesië van nu was zijn land niet meer. In Vanonder de Koperen Ploert deed hij verslag van deze drie maanden durende tocht. Na de roman Zonder Dollen die in 1974 verscheen (en later werd verfilmd met Peter Faber in de hoofdrol) werd ook dit boek uitstekend ontvangen. Uiteraard volgden verzoeken om voor te lezen en op te treden, maar na één voorlezing in het BzztÔh-theater met andere auteurs (waaronder PC-genote Mensje van Keulen) merkte hij dat hij nog te veel last had van de overwerktheid die hij bij Inter/View had opgelopen. Het bleef vijfentwintig jaar lang bij dat ene optreden. Hans Vervoort trad medio 1975 als bedrijfsmarktonderzoeker in dienst van de Weekbladpers, een progressieve bladenuitgeverij die toen de uitgave van Vrij Nederland, de Haagse Post, Opzij en Voetbal International verzorgde. Hij hoopte in deze 80% baan wat meer rust en tijd te vinden voor het schrijven. In 1977 verscheen de roman Zwarte Rijst en in 1980 Met Stijgende Verbazing, door veel critici beschouwd als zijn beste roman tot dan toe. Tussendoor schreef hij samen met zijn vrouw de biografie van Sicco Roorda van Eysinga (Zijn eigen vijand), vriend en tijdgenoot van Multatuli en schrijver van het beruchte pamflet 'Koning Gorilla'.

In de loop van de tijd werd Hans Vervoort toch weer opgeslokt door het werk en in 1988 kreeg hij het verzoek om uitgever te worden van de cultuur/opiniebladen-groep van de Weekbladpers (Vrij Nederland, Opzij, Psychologie Magazine, Ons Amsterdam, onzeWereld, Primeur). Het eeuwig schipperen tussen het uitgeverswerk en de behoefte om te schrijven was Hans Vervoort zat en hij besloot nu een aantal jaren het werk voorrang te geven. Afgesproken werd dat hij dat vijf jaar zou doen. In die rol als uitgever en later directeur-uitgever beleefde Hans Vervoort de opbloei van Opzij en de metamorfose van Vrij Nederland tot een succesvol magazine in 1990. In 1993 waren de afgesproken vijf jaar om en kon Hans afhaken. Maar het directieteam was zo op elkaar ingespeeld geraakt dat gekozen werd voor een alternatief: hij kreeg drie maanden onbetaald verlof om een roman te schrijven (Zonnige perioden, verscheen in 1994) en zette daarna zijn werk als uitgever voort. In 1996 deed hij ten slotte toch de stap terug en sinds hij in april 2000 met VUT ging is het schrijven zijn fulltime bezigheid.

Hans2005 In 2001 verscheen de roman Eerlijk is Vals, in januari 2003 de verhalenbundel Geluk is voor de dommen. In 2004 bundelde hij zijn jeugdherinneringen in Kind van de Oost. In 2003 en 2004 reisde hij door Indonesië. Over deze hernieuwde kennismaking met zijn geboorteland verscheen in juni 2005 Retourtje Tropen. Een reis door het hart van Sumatra en Java, met een stop in Singapore.

Hans Vervoort werkte geregeld mee aan het VPRO-programma Radio Music Hall (kijk hiervoor op de audio-pagina).

Naast publiceren houdt hij zich bezig met het ontwikkelen van een Internet Boekenzoekmachine. Hij schreef hierover in een artikel in de Groene naar aanleiding van de rampzalige toptien-ontwikkelingen in de boekenbranche: http://www.groene.nl/2002/0224/hv_schrijver.html en in de NRC.

Vanaf 2007 tot 2010 verscheen de trilogie Het Bedrijf, over zijn 25 jaar bij bladenuitgeverij De Weekbladpers. Drie dikke pillen van elk 450 pagina's waarover Vervoort zei: 'Ik was nooit van plan memoires te schrijven maar werd uitgedaagd door oud-collega en directeur Theo Bouwman. Ik had geen aantekeningen of dagboeknotities. Maar toen ik eraan begon borrelden de herinneringen op. De trilogie schreef zichzelf.'

In 2011 richtte hij samen met echtgenote Maja en Erik de Vries de website Literaire Debuten op, met de bedoeling per jaar alle ca. tachtig Nederlandse debuten van een recensie te voorzien. Dit omdat de reguliere literaire kritiek zelden debuten besprak. Zo'n dertig leden van de VvL deden mee als recensent. In 2013 werd de website opgeheven nadat Hans Vervoort een rekening van 1000 euro had moeten betalen voor het publiceren van de auteursfoto's van enkele debutanten. De uitgeverswebsite waar hij de foto's van had gekopieerd had niet gezorgd dat ze rechtenvrij waren. Hans vond dat het in de hedendaagse boekenmarkt (helaas) nodig was dat schrijvers een gezicht hadden en aangezien sommige uitgevers kennelijk te beroerd waren om de rechten van de auteursfoto's die ze op hun website plaatsten rechtenvrij te maken, zat er niets anders op dan te stoppen.

In 2012 verscheen zijn enige jeugdboek ('Voor alle leeftijden vanaf 10 jaar') getiteld Weg uit Indië.
Het was gebaseerd op zijn eigen jeugdervaringen in het Japanse interneringskamp Ambarawa 6 (Midden-Java), maar hij maakte ook gebruik van her en der op websites geplaatste herinneringen van anderen. De reden om dit boek te schrijven lag in zijn ontdekking dat er eigenlijk maar één Nederlands jeugdboek was over de oorlog, getiteld Alleen Beer mocht mee van Vivian den Hollander. Daarin werden Indonesiërs stelselmatig Indiërs genoemd (de schrijfster had zelf geen Indische achtergrond en schreef het verhaal op van een Indische kinderoppas die ze in huis had).
Het manuscript van Weg uit Indië werd door enkele jeugdboeken-uitgevers geweigerd, maar volwassenen-uitgeverij Conserve (Kees de Bakker) nam het in het fonds op. Gedurende enkele jaren verzond Hans Vervoort in het najaar een mail naar 100 basisscholen in het land en bood ze een gratis exemplaar aan als ze het wilden voorlezen aan groep 7/8. Daarop reageerde 40% positief en het leidde tot aardige reacties van de scholieren.
In 2013 liet Hans Weg uit Indië in het Engels vertalen door Michèle Hutchison en stelde het op zijn website gratis als digitaal bestand beschikbaar in de formats: ePub, PDF en Kindle. Dit voor de naar Amerika of Australië of Nieuw-Zeeland geëmigreerde oud-Indisch-gasten, die nu (klein)kinderen hebben die geen Nederlands meer lezen. Vaak hebben die problemen met het vertellen van hun oorlogsherinneringen en zo zouden ze toch hun verhaal kwijt kunnen. De vertaling werd in de daarna volgende vier jaar zo'n 3000 keer gedownload. Er was dus wel behoefte aan.

AppleMark Omstreeks 2010 werd Hans lid van Facebook, omdat dat nodig was teneinde een foto op de website van zijn uitgever te kunnen zien. Hij was niet van plan iets op zijn Facebook-pagina te doen, maar merkte dat er nogal wat mensen waren die 'Facebook-vriend' met hem wilden worden. Toen dat er 200 waren kreeg hij het gevoel dat een zaal lezers op hem zat te wachten om iets voor te lezen. Hij begon stukjes op zijn Facebook te zetten, die tot twee in eigen beheer uitgegeven bundels leidden:
* Encyclopedie van op het nippertje geredde kennis (en andere stukjes om te lezen) (2014), ter viering van zijn 75ste verjaardag.
* Olie is niet dom (177 korte verhalen, herinneringen, invallen) (2017)
Tussendoor publiceerde hij zijn eerste (en vermoedelijk laatste) thriller: Op zoek naar Doetje Dezentjé (Conserve, 2015).
En hij verdiepte zich in het leven van Bas Veth, schrijver van het geruchtmakende boek Het Leven in Nederlandsch-Indië (1900). Over hem was niets meer bekend dan dat hij leefde van 1860 tot 1922 en in dit boek zijn hekel aan de kolonie van zich af schreef. Hans Vervoort vond na lang zoekwerk allerlei onbekende details over het leven van deze rijke zakenman, onder andere zijn jarenlange liaison met een Hongaarse circusartieste die in het Nederlands gedichten schreef en daarmee succes had. Hij beschreef het leven van Bas Veth in het blad De Parelduiker (2016 - editie 5).

Hans Vervoort's huidige project is: te zorgen dat al zijn (ruim twee dozijn) titels gratis digitaal te krijgen zijn op zijn website en dat ze ook allemaal via print-on-demand in papier aangeschaft kunnen worden.
Hij werkt aan wat mogelijk zijn laatste roman zal worden, getiteld Zo tedere schade... Hij hoopt deze in het voorjaar van 2020 te kunnen laten verschijnen, ter (late) viering van zijn 80ste verjaardag.
Verder is hij medewerker van het tweewekelijkse opinieblad Argus en recensent bij www.literairnederland.nl.