Toekomst Zero

Lang heeft het idee mij bekoord dat in de verre toekomst een nazaat ooit op de gedachte zou komen om in de bibliotheek eens te kijken of er misschien ooit een schrijver was met zijn achternaam. En verdomd, rechtsonder in de laatste alfabetisch geordende boekenkast vond hij een bundeltje verhalen met die naam. Naast nogal wat titels van een zekere Vestdijk, nooit van gehoord.
Mijn gade en ik kregen twee zoons en tijdens hun eerste verliefdheden (op meisjes ook nog!) zag het er voor die toekomstdroom goed uit. Maar inmiddels zijn zij midddelbaar en nog steeds vrijgezel.
En mij geeft het langzamerhand een opgelucht gevoel te weten dat er geen kleinkinderen zullen komen.
Ik herinner me nog levendig dat moment op 13 september 1993 dat ik dacht: het gaat goed met de wereld. Dat was de dag dat Bill Clinton er in slaagde Jasser Arafat een hand te laten schudden met Yitzhak Rabin.
Het was de laatste in een reeks wonderbaarlijke gebeurtenissen: glasnost en perestroika in Rusland (1985), de val van de Berlijnse muur (1989) en – eigenlijk het meest onwaarschijnlijk - : het vredspact tussen de katholieken en protestanten in Noord-Ierland (1994).
Gebeurtenissen die je het gevoel gaven dat er toekomst was voor de mensheid.
Maar dat gevoel is 30 jaar later weg. Het begon in 2000 bij de aanval op het Worldl Trade Center in New York, gevolgd door de ene geweldsexplosie na de andere, met die in Gaza en Oekraïne als meest recente. Er is tegenwoordig aan oorlogsgeweld, vluchtelingenstromen en  hongersnoden méér dan onze TV-journaals kunnen bijbenen.
Dat landen het met elkaar aan de stok krijgen of binnen een land  religies dan wel stammen elkaar bevechten, dat is natuurlijk eigenlijk van alle tijden.
Maar nieuw is wel dat dit geweld de laatste decennia ook meer en meer begint door te dringen in de maatchappij: steekpartijen, vernielingen, plofkraken, explosieven bij deuren van bedrijven of personen. Een 12 en een 14-jarig meisje staken onlangs een gebouw in brand, uit verveling.
Ook de vroeger zo veilige papieren wereld, inmiddels digitaal geworden, is nu het toneel van criminaliteit dankzij kwaadwillige hackers..
Ja, zal men zeggn, maar dat zijn omkeerbare processen, het kàn nog allemaal goed komen.
Maar er is nog iets anders aan de hand, dat helaas niet meer goed kan komen: de klimaatverandering.
Die is hooguit nog te beperken, als er stevige maatregelen komen.
Maar die maatregelen doen pijn. En pijnlijke maatregelen nemen staat haaks op democratisch besturen. Pijn doet zeer en dat kost stemmen. Geen wonder dus dat het enige land dat een doortastend klimaatbeleid voert een dictatuur is: China. Daar doet men wat de baas wil.
En wij? We kiezen voor de PVV en de Boerenpartij en hopen er het beste van.

'De aarde zal het wel overleven' is het oordeel van mijn jongste zoon. 'Maar de mensheid mogelijk niet.'  Het zal zijn tijd nog wel duren, hoopt hij. Maar kinderen?

 

(Deze column verscheen eerder in de krant ARGUS, 25 september 2024.)