Spring maar achterop...

Ik mag toch zonder meer aannemen dat iedereen die op Schiphol bezig is aan een eindeloze tocht naar de Gate (soms een stukje geholpen door 'mind your step!' rolbanden) jaloers opkijkt als hij voorbij gesjeesd wordt door een elektrisch aangedreven vehikel met behalve de geüniformeerde chauffeur enkele triomfantelijk kijkende passagiers?
'

Ja, die zijn gehandicapt,' zeg je dan bij jezelf, 'jaloezie is hier niet gepast.' 
Toch schrijnt het.


Maar gisteren kwam alles goed. 
Mijn gade loopt - hopelijk tijdelijk - met een elleboogkruk en kan na 100 meter niet verder. Ooit, in een bui van grote verliefdheid, heb ik gezworen dat zij altijd op mijn rug mag. 
Liefst in de brandweergreep want die beheers ik en in mijn diensttijd won ik elke wedstrijd '50 meter hollen met man in brandweergreep'. 
Uit bravoure herhaal ik mijn aanbod van destijds nog geregeld, maar alhoewel zij nog steeds slechts rond de 50 kilo weegt hoop ik in het geniep dat het er nooit van komt.
En zij ook. Vandaar dat zij zich als 'slecht ter been' meldde bij de daarvoor speciaal in het leven geroepen vervoersdienst op Schiphol.


'Mijn man is 80, mag hij ook mee?' vroeg ze. Dat klinkt liefhebbend, maar heeft een egoïstische achtergrond. Wij raken elkaar namelijk vaak kwijt in openbare ruimtes, zelfs in de meest overzichtelijke supermarkten. 
Het is voorgekomen dat we op een treinstation in Spanje ziedend op elkaar stonden te wachten, 50 meter van elkaar, maar gescheiden door een tussen-gebouwtje. We hadden vergeten af te spreken wie op zijn plek zou blijven staan en wie de ander zou zoeken. En bleven dus allebei wachten.


De herhaling van zoiets behoort tot mijn vaste nachtmerries. 
Ik begreep dan ook volledig dat mijn gade mij in haar buurt wilde houden, ook nu zij zich meldde als 'slecht ter been' vervoers-object. 
Sterker nog, ik hóópte dat ze dat zou doen. En het mocht van Schiphol!


En zo kwam het dat wij ons gisteren (wel na zeker 50 meter lopen!) meldden bij de 'assistentie'-balie met onze boardingpassen voor een reis naar warmer gebieden. 
Even later zat zij prinsheerlijk op de plek naast de bestuurder van het elektrisch voortgedreven voertuig en ik mocht achterop. 
Zo kon ik ook goed zien hoe jaloers de zwoegende medereizigers ons nakeken toen wij ze voorbij sjeesden op weg naar Gate C14 voor de 14.25-vlucht naar Bangkok 
Mijn dag kon niet meer stuk! 
'Old age is not voor sissies', zei Mae West en ze had gelijk. 
Maar soms heeft het grote voordelen!

(Deze column verscheen eerder in het tijdschrift Azië, herfst 2019)