Zonder klaar-over
Oversteken zonder stoplichten in een Aziatisch land waar iedereen twee, drie of vier snelle
wielen onder zijn kont heeft is een regelrechte aanslag op de echtelijke solidariteit. Dat
heb ik in Indonesië gemerkt, in Thailand en afgelopen winter ook weer in Maleisië.
De verkeersstromen houden hier nimmer op en wil je aan de overkant komen dan moet je
dus een gecalculeerd risico nemen en door de stroom waden.
Als man ben ik daar snel klaar mee. Ik weeg 90 kilo en geen enkele automobilist wil de
deuk in zijn auto die ik hem kan bezorgen. Ook maakt het een hoop rommel als je over iemand heen rijdt. Elke automobilist zal dus zijn uiterste best doen een botsing met mij te
vermijden. Het enige waar ik bij het oversteken op moet letten is dat de auto's aan beide kanten van de weg voldoende tijd en afstand hebben om te stoppen. En dan ga ik er dus voor.
Een twee drie, in godsnaam. Het risico dat ik uiteraard toch loop wordt al jaren heel dragelijk als ik besef dat ik een mooi en onverdiend lang leven achter de rug heb en weinig nieuws meer te verwachten. Dus wat kan me gebeuren?
Een totaal andere visie heeft mijn vrouw op het oversteek-probleem in de tropen. Haar uitgangspunt is dat zij absoluut niet dood wil en ook niet de geringste kans wil lopen dat zoiets het gevolg kan zijn van oversteken. Omdat zij maar één goed werkend oog heeft en dus slecht afstanden kan inschatten is elke auto een gevaar. Hoe ver die ook in mijn ogen is. En dan komt de echtelijke solidariteit in de knel. Een paar keer heb ik geprobeerd haar aan de arm mee te nemen voor een mijns inziens veilige oversteek, maar na enkele meters schrikt zij dan toch terug van een naderend vehikel en sta ik vergeefs aan een vluchtende vrouw te trekken die in haar plotselinge oerkracht mij terug sleurt.
Buitengewoon gênant, al begrijp ik natuurlijk wel dat zij het slachtoffer is van haar - voor deze tropische omgeving - veel te sterk ontwikkelde overlevingsdrang. Wat te doen? Mij vertrouwen in mijn verkeersbeslissingen zit er bij haar niet in, ik ben een man en dus onvoorzichtig.
Er zit niets anders op dan haar stijl te accepteren, als ultiem bewijs van mijn eeuwige liefde.
We staan voor het oversteken dus samen aan de kant van de drukke weg te wachten tot
we een ons wegen, terwijl ik haar hand vast hou en ostentatief omhoog kijk om niet toch
onwillekeurig oversteekbewegingen te maken.
En als dat na een half uur nog geen resultaat oplevert lopen we kilometers tot we ergens
een stoplicht vinden dat de beoogde veiligheid biedt. Je moet wat over hebben voor
een goed huwelijk en voor bejaarden als wij is lopen goed, lopen moet. Alhoewel, als je
inmiddels toch maar een ons weegt telt dat eigenlijk niet meer.
Op zoek naar oplossingen voor het echtelijk oversteek-probleem denk ik dat er behoefte is aan stadsgidsen waarbij de toerist geen enkele oversteek hoeft te maken. De leukste blokjes-om van de stad, waar je via een hop-on-hop-off-bus afgezet kan worden. Een gat in de markt! En de
redding van vele huwelijken!
Deze column verscheen eerder in het tijdschrift East (2014-1).