recensie Volkskrant

Hans Vervoort. Om zijn naam hangt de klank van vroeger, en van exclusiviteit, een schrijver voorbehouden aan een vrij kleine groep liefhebbers. Hans Vervoort is een soort codewoord, zoals F. Springer dat ooit was voordat hij beroemd werd, of C.C.S.Crone, of Joop Waasdorp, of A.Alberts. Allemaal kinderen van de oervader Nescio. Schrijvers wars van het weidse, auteurs van tumultloos proza, zuinig in woord en gebaar. Van zulke mensen verschijnt slechts af en toe iets nieuws. En als er lange tijd niets verschijnt dan zou het kunnen zijn dat ze zijn overleden, of geëmigreerd. Je merkt dat niet zo.

Maar zie, Hans Vervoort leeft. Ik was ongeveer gebleven bij Zwarte Rijst (1977), of misschien Zonnige Perioden (1994) toen ik de aankondiging las van Eerlijk is vals. Een nieuw boek, 152 pagina¹s lang, flink voor Vervoorts doen! Ongetwijfeld te lezen in één avond, maar liever nog in een paar avonden. Doe het rustig aan, want zijn volgende werk lees je waarschijnlijk pas in het bejaardenhuis. Een nieuwe Vervoort: wat erin staat lijkt minder belangrijk dan dat er iets in staat. De titel begrijp ik, valselijk gezegd, niet, en het omslag waarop een ouderwetse losse boord afgebeeld is, lijkt ook niet voor de hand liggend. Het doet er niets toe. Het verhaal voegt zich onmiddellijk naar de lezer. Er wordt direct een atmosfeer getekend die niet meer overgaat, er heerst een bepaald klimaat dat feilloos gehandhaafd blijft. Een kwestie van toon, van pretentieloosheid. De roman zoekt als vanzelf zijn bedding, ontwikkelt zich snel, trefzeker, zonder dubbele bodem. De natuurlijkheid van de dialogen, de nergens gewrongen constructie van de twee verhaallijnen: Hans Vervoort in actie. In een bijna achteloze stijl (maar dat is bedrieglijk gemak) vertelt hij hoe de ik-figuur tenslotte ontdekt dat hij niet de zoon van zijn vader is. Aanleiding voor veel emotie en misbaar zou men menen. Maar wat tot een dramatische en verwarrende toestand zou moeten leiden eindigt in een volstrekt roerloze acceptatie , door de hoofdpersoon, en ook door de lezer. Het loopt met een sisser af, zoals bijna alles bij Vervoort. Hoogst aangenaam eigenlijk.

Hans Vervoort, Eerlijk is vals, Nijgh en van Ditmar, 2001, Fl 33,95

< Terug